Homo met terugwerkende kracht
Ze stond naast me lekker te ruiken.
Mooi was ze ook, maar het was toch vooral haar reuk die me opviel.
Een vleugje sinaas, diep bedwelmende bloemen, een hint van zeem. Subtiel allemaal, maar toch intens.
Op slag was ik rustig, maar vreemd genoeg ook een beetje nerveus.
Ik werd teruggesmeten in de tijd, naar 1989, 1990, naar een groot houten tuinhuis, met blauw tapijt op de vloer.
Die barak was een aanbouw (of een voorbouw zo je wil) van een groot magazijn waarin een winkel was gehuisvest : Electro Vanderstichelen, ondertussen al lang naar de eeuwige champs magnétiques verdwenen.
In de winkel kwam ik zelden tot nooit, ik kwam voor de barak.
De barak was namelijk de CD-winkel.
Het leeuwendeel van mijn spaarcentjes: verjaardagsgeld, nieuwjaarszakcentjes, afwasgeld (ik was meesterafwasser in theehuisje Sint-Maarten, jawel) gingen op aan blinkende schijfjes.
Veel geld had ik niet, zakgeld was iets voor rijke kinderen, ik geraakte met schrapen en smeken hooguit aan 650 frank per maand. Maar dat was net genoeg om een CD te kopen bij Vanderstichelen.
De goedkoopste winkel, kilometers in de omtrek. In Kortijk was het -stel je voor- wel 799 frank voor een CD!
Om de twee weken zette ik mijn fietsje tegen het tuinhuis, cijferslot erop: 499 was de code, later 258, en dan ging ik de hele winkel af, beginnende bij de A en eindigend bij de Various Artists. Het was niet zo’n grote winkel.
Dat was als ik geen geld had. Als ik er wel had, dan deed ik eigenlijk precies hetzelfde, maar nam iedere CD die ik echt wou, uit de rekken en aan het eind was het kiezen: welke zou ik meenemen? En misschien kon ik er wel twee, als ik zo’n goedkope uitgaves nam van classic albums.
Een beetje nerveus was ik toen, een aangename opgewondenheid, maar ook een grote tevredenheid. Een apart gevoel.
De uitbater was een donkerharige man, heel netjes gekapt altijd, van begin dertig denk ik. Tot vanmorgen was hij volledig uit mijn geheugen gewist, maar nu zie ik hem opnieuw staan: witte broek, suede schoentjes, lichtgroene sweater, een zacht gezicht, zachte stem en hij rook naar sinaas, diep bedwelmende bloemen, een hint van zeem.
Toen heb ik er geen seconde bij stil gestaan, maar nu, met terugwerkende kracht denk ik, weet ik: hij moest homo geweest zijn. En pas op, duiken nu! Er komt een girafhoog cliché aangescheerd:
Dat verklaart ook meteen waarom er altijd een cd’tje van ABBA opstond.
Geplaatst op 18 februari 2013, in Bevroren tijd, Uncategorized. Markeer de permalink als favoriet. 8 reacties.
appelmoose 
OEI, ik ben met een homo getrouwd, gelukkig zonder witte broek, suede schoentjes, lichtgroene switter, zacht gezicht, zachte stem en gelukkig ook zonder diepbedwemmelendesinaasgeur.
Je bent getrouwd met Paul de Leeuw!
Euh…….Blijkbaar weet jij meer dan ik. De leeuw ligt hier momenteel in de zetel te maffen. Enig idee hoe je een leeuw in bed krijgt? (om verder te slapen!).
Honey, Honey, nearly kissed you aha, honey, honey, poe pa pa pa pa doe …
Zo fout maar toch zo heerlijk !
‘k Ben blij voor Zap dat de titel niet op jou sloeg !
Heerlijk schrijfsel. Herkenbaar ook. In mijn jonge jaren ging quasi al mijn zakgeld (zijnde 500 frank per week) op aan lp’s. Die vinylschijven kostten toen 399 frank, wat meteen een stuk betaalbaarder was.
Geen grotere aanhanger van het vrouwelijk schoon dan deze jongen hier, maar ABBA is desalniettemin sterk vertegenwoordigd in mijn platenkast.
De keren dat ik denk: ‘dat we dat niet zagen dat die of die homo was’ zijn niet te tellen. Ik dateer dan ook van het tijdperk waarin homo’s zich amper konden outen. Bronski Beat waren volgens mij de eerste die het echt deden.
Kortrijk en Abba, dat brengt me gelijk bij mijn allereerste plaat. Voulez-vous uit de musikladen. Veel te duur, had ik die barak maar weten staan 🙂
Ik heb nooit veel muziek gekocht. Mijn zakgeld (300 fr per week) ging op aan sigaretten en 1 keer een rondje betalen aan de motards die me overal mee naartoe namen.