Zenuwachtig van zen

Ze was aan het mediteren. Net echt, met haar ogen dicht en een cirkeltje makend met de duim tegen ringvinger en pink, de handpalmen naar buiten toe. Ze was ook klein, zeer klein, nauwelijks anderhalve meter mens, maar wel met een uit de kluiten gewassen hoornen bril op haar neus. Haar haar was kortgeknipt en zwartgeverfd. Dat moest haast want ik schatte haar net geen vijftig. Ze droeg ook nog vreemde schoenen, maar voor de rest was ze normaal.

Ze sloot haar ogen en de wereld buiten, en glimlachte zeer beaat met een enigszins scheve bek. Zeer griezelig vond ik dat. En toen geraakte ze blijkbaar in trance en dan glimlachte ze nog onwaarschijnlijker. Ik kreeg schrik. Straks steeg dat mens op. Of kreeg ze godbetert een orgasme. En daar ging het volgens mij wel naartoe. Grimlachen, ze bleef grimlachen met die gruwelijke grijns. De dood liep over mijn ruggengraat. Ik zag visioenen van vrouwelijke geisers en vertrokken lachende jokers. Huiver.

En toen reden we Mechelen binnen en ze onttoverde zichzelf. Ze stapte op wolkjes de overvolle trein uit, het perron op. Alsof er niks gebeurd was.
Zij zen. Ik zenuwachtig, de rest van de dag.